CULTUUR

IN DE DORDOGNE

De cultuur van de Dordogne is een boerencultuur. De Perigordijnen zijn trots op hun land, de dingen ze erop verbouwen. En die ze ervan kunnen eten. "Zij, uit de grote stad, kunnen wel denken dat wij achterlijk zijn - maar zonder ons hebben zij niets lekkers te eten. Niet voor niets is onze keuken wereldberoemd".

Want ze zijn er trots op, dat eten koken. En de aandacht die ze aan de bereiding geven. Die koe, onder die omstandigheden, da's goed vlees. Maar ook daar: wat de boer niet kent, dat eet-ie niet. Zo is het ook in de Dordogne. Probeer de Dordognees niet over te halen tot iets anders dan de veelgeroemde keuken van de Périgord.

"...'t Is eigenaardig - niks voor mij: geef mij maar de onze keuken".

Vandaar dat u weinig andersoortige restaurants zult aantreffen in de Dordogne, waarin veel - zoniet alles over eten gaat.

Ja, aan de randen van de grote steden komt u zo nu en dan een vestiging van een fastfoodketen tegen en u kunt een klompje kaas uit Holland wel kwijt aan de lokalen daar, en vooruit: heel soms treft u een Chinees restaurant - geleid door Vietnamezen en eigenlijk voor de buitenlanders. Maar zowel thuis als wanneer er iets te vieren is in het restaurant: de bewoners van de Dordogne eten Paté, Soupe, Salade & Fromage. En de hoofdschotel is mooi langzaam toebereid, zoals het hoort - niks geen snelle hap in een land waarin men toch vooral de tijd heeft.

De tijd nemen

De tijd om een praatje te maken, even te stoppen en de hand te schudden van een bekende, de tijd om de postbode de hand te geven wanneer deze de brieven komt bezorgen. Gewoon de tijd van de seizoenen: immers een meloen groeit niet harder dan-ie kan.
En met het hebben van tijd komt geduld en voorkomendheid. Handje geven, praatje maken - vereist, ook wanneer je even geen tijd hebt en ook al is dit de 21-ste eeuw.

Zoals vele bewoners in het zuiden van Frankrijk, heeft men het niet echt op met Parijzenaars - niet omdat het Parijzenaars zijn, maar omdat men denkt dat de Parijzenaars op de mensen neerkijken die niet in Parijs wonen. En ook al doet de Parijzenaar dat niet, dat wordt toch van hem gedacht (vaak denkt de Parijzenaar dat zij van buiten de stad boerenknurften zijn).

Bent u als toerist vriendelijk, toegankelijk en geïnteresseerd dan is de doorsnee bewoner dat ook en wordt u met vriendschap en warmte behandeld en is men u zeer behulpzaam.

Natuurlijk gaat de stedeling zo nu en dan naar de bioscoop in de stad, dansen de jongeren in diso's buiten de stad en gaat de chique in steden als Perigeux, Sarlat en Bergerac zo nu en dan naar het theater - maar meer hoogcultuur is er nauwelijks voor de eigen bevolking: theater is er in het festivalseizoen en dat vindt altijd plaats in toeristentijd..
Wèl onlosmakelijk met de Dordogne verbonden zijn de dorpsfeesten: ieder dorp heeft er minstens één per jaar en meestal erbonden aan een katholieke heilige of feestdag, maar er zijn dorpen die meerdere malen per jaar een feestje organiseren: kermisje, toernooitje pétanque, wielrennen, autoracen, raad-eens-hoe-zwaar-dit-varken-is, ezelrace-met gokken, dorpsmaaltijd, drinken en dansen, dat zijn de ingrediënten van een geslaagd feest.
In een aantal gemeenten organiseert men er dan nog iets 'wereldlijks-cultureels' bij zoals volksdansen uit 10 landen, ballet, klassieke muziek, etc.

Deze feesten vinden meestal plaats in de zomer en het moet gek lopen, wanneer u tijdens uw verblijf niet een dergelijk evenement tegen het lijf loopt.